190.📌☔ใต้ร่มวันฝนซา ☔📌 #ใต้ร่มวันฝนซา โดย : ฮันนี่

190.📌☔ใต้ร่มวันฝนซา☔📌

#ใต้ร่มวันฝนซา

โดย : ฮันนี่

👉นิยายแนว Slice of life เรื่อยๆช้าๆไม่หวือหวา ดูหม่นๆ  เมื่อหนุ่มเจ้าของร้านเบเกอรี่ซึ่งไม่เคยชอบหน้าฝนมาก่อนเลย กลับต้องค่อยๆเปลี่ยนความคิด เพราะในวันที่ฝนตก ทำให้เขามีโอกาสพบกับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายใต้ร่มสีดำ

นายเอก "รวี" เป็นเจ้าของร้านขนมปัง ผู้ที่ไม่ ชอบหน้าฝนเอามากๆ  พ่อแม่ตายเลยสานต่อร้านขนมปังต่อจากพ่อ ตัดสินใจไม่เรียนต่อ ทำงานหาเงินส่งพี่สาวเรียน ในวันที่ฝนตกวันหนึ่งเจอผู้ชายคนนึงยืนอยู่หน้าร้าน กางร่มสีดำ แต่งตัวคลุมดำทั้งชุด ปิดบังใบหน้าเห็นแต่ลูกตา ชายปริศนาท่าทางลึกลับจะมาเฉพาะตอนที่ฝนตกเท่านั้น พระเอกของเราที่นายเอกเรียก"ชายใต้ร่ม" เพราะงั้นเวลาที่ฝนตกนายเอกก็จะมองหาเขาตลอด ถ้าได้สบตากันเขาก็เบือนหน้าหนีแล้วก็เดินจากไปเป็นแบบนี้ทุกครั้ง เขามาแทบทุกวันแต่ไม่เคยเข้าร้านนายเอกเลย ยิ่งอยากรู้ว่าเขาเป็นใครพอเขามาอีกนายเอกก็เลยรีบไปชวนเข้ามาในร้าน ไม่พูดไม่จาสักคำ กินก็ไม่กินทิ้งเงินไว้และก็ไปทำแบบนี้ประจำ  พอฝนหยุดตกก็กลับ  นายเอกจากที่ไม่ชอบฝน กลับรอคอยให้ฝนตกชะเง้อคอมองทุกครั้งที่ฝนตก พอฝนไม่ตกก็หงอยทั้งวัน อยากเจอเขาทุกวัน พระเอกก็คนพูดน้อยพอได้พูดก็ทำเอานายเอกเขินรอที่จะเจอกันทุกวันเหมือนกัน เริ่มกินขนมที่นายเอกให้ มารอเจอนายเอกแต่เช้าตั้งแต่ร้านยังไม่ทันได้เปิด  นายเอกป่วยก็ได้พระเอกนี่แหละมาเฝ้าไข้เช็ดตัวป้อนข้าวป้อนยาให้ ยิ่งใกล้ยิ่งอยากรู้จัก ยิ่งอยากเจอยิ่งรู้สึกดี 

พระเอกเป็นโรคประหลาด  อาการเกิดตอนมาเที่ยวเมืองไทย พอโดนแสงก็จะเกิดอาการปวดแสบปวดร้อน ทรมานเหมือนโดนน้ำร้อนราด ทั้งๆที่ไม่มีแผลอะไร  ทุกครั้งที่ออกไปเจอแสงก็จะมีอาการแบบนี้ทุกครั้ง  เลยกลัวการออกจากบ้าน ทุกคนคิดว่าพระเอกคิดไปเองถึงขั้นพาไปพบจิตแพทย์  สรุปไม่ได้ป่วยทางจิต แต่ป่วยด้วยโรคที่เกิดจากความผิดปกติทางพันธุกรรม โรคแพ้แสง ทำให้เมื่อไหร่ที่ถูกแสงจะรู้สึกเจ็บปวดใต้ผิวหนัง เป็นโรคที่รักษาไม่หาย ยิ่งรักษายิ่งแย่ลง ถูกมองเป็นตัวประหลาด ถูกล้อ ไม่มีเพื่อน หวาดกลัวการออกจากบ้าน  พระเอกกับนายเอกเคยเจอกัน พระเอกเป็นลูกครึ่งมาเมืองไทยกับแม่ นายเอกเจอพระเอกนั่งร้องไห้อยู่ที่สนามเด็กเล่น นางเลยให้ผ้าเช็ดหน้าให้ขนมปังกับพระเอก กอดปลอบให้หยุดร้องไห้ หลังจากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีกเพราะพระเอกต้องไปรักษาตัวที่อังกฤษ พระเอกได้ยินพ่อคุยกับหมอว่าตัวเองจะอยู่ได้แค่ยี่สิบปี พ่อกับแม่เลิกกันเลยขอไปอยู่กับแม่ที่ไทย  อยากกลับไปเจอนายเอกอีกสักครั้ง  เฉพาะวันที่ฝนตกแม่ถึงจะอนุญาตให้ออกไปข้างนอก พระเอกถึงต้องใส่ชุดคลุมทั้งตัวเพื่อไม่ให้โดนแสง เคราะห์ซ้ำกรรมซัดแม่พระเอกมาตายอีก พระเอกก็วางแผนว่าจะตายตามแม่ไป บริจาคทรัพย์สินไปหมด เขียนจดหมายสั่งลาไว้แล้วพร้อมจะไปทุกเมื่อ ระหว่างนั้นก็ตามเฝ้าดูนายเอกเป็นปีๆ จนเอาตัวเข้าไปใกล้มากขึ้นกลัวจะถลำลึก  จึงตัดสินใจถอนตัวออกมา ส่งดอกไม้ไปบอกลานายเอก นายเอกก็ไปตากฝนรอพระเอก นางจำพระเอกได้แล้ว ความทรงจำวัยเด็ก รั้งให้พระเอกอยู่จนพระเอกใจอ่อน ยอมเปิดเผยใบหน้าและบอกชื่อตัวเอง "เจย์เดน"(รู้ชื่อพระเอกสักที) ขอให้พระเอกอยู่จะรอเพื่อจะได้เจอกันทุกวัน  อยู่กับนายเอกพระเอกยอมเปิดเผยใบหน้า นายเอกก็ไม่ได้รังเกียจแผลบนใบหน้า ไม่มองพระเอกเป็นตัวประหลาด  ใจดีกับพระเอก พอมารู้ว่าพระเอกวางแผนไว้แล้วว่าจะตาย  รู้ว่าพระเอกป่วยก็อยากช่วย อะไรก็ได้ที่จะทำให้พระเอกอยู่ต่อไปด้วยกันเวลาเหลือเท่าไหร่ก็ช่างใช้ให้มันคุ้มค่า จะดูแลพระเอก ศึกษาโรคแพ้แสงที่พระเอกเป็น ให้พระเอกมาช่วยงานที่ร้าน  พี่สาวนายเอกลงทุนทำกระโจมจัดมุมพิเศษในร้านไว้ให้พระเอกโดยเฉพาะเลย น้องรักใครพี่ก็รัก ความสบายใจและความปลอดภัยของพระเอกสำคัญที่สุด เรียกความมั่นใจของพระเอกกลับมา มีเด็กๆสองพี่น้องที่ชอบมาหานายเอกเป็นเพื่อนเล่น จากคนมืดมนเริ่มมีเสียงหัวเราะ มีชีวิตชีวา เริ่มคุยมากขึ้น เริ่มปรับตัว เริ่มออกไปข้างนอก การมีนายเอกทำให้พระเอกมีความสุข

และวันนึงพระเอกก็ได้เจอกับพ่อ เด็กสองพี่น้องที่มาเล่นกับพระเอกนายเอกที่ร้านทุกวันคือน้องตัวเอง ลูกของพ่อกับเมียใหม่ พ่อก็ตามหาพระเอกมานาน พ่อเป็นนักวิจัยพยายามค้นคว้าหาวิธีรักษาพระเอกมาหลายปีจนมีความหวัง ยังมีโอกาสจะหายอยากให้พระเอกเชื่อและลองดูอีกสักครั้ง แต่พระเอกไม่ยอมไปรักษาอีกแล้ว กลัวและทรมานกับขั้นตอนการรักษาที่ผ่านมามาก จนวันนึงมีโจรเข้าร้านนายเอก จับน้องพระเอกเป็นตัวประกัน พระเอกไปช่วยจนถูกแสงเจ็บปวดทรมาน ดื้อไม่ยอมไปหาหมอ นายเอกก็ไม่ยอมพาส่งโรงพยาบาลจนได้ พระเอกไม่ยอมคุยกับนายเอกไม่อยากให้เห็นสภาพนี้ ไล่นายเอกไปแต่นางไม่ไปหรอก เก่งนักเรื่องที่ทำให้พระเอกรู้สึกดี นางมีวิธีของนาง สุดท้ายพระเอกก็ยอมให้หมอตรวจ ยอมคุยกับพ่อ พ่อบอกว่ามีโอกาสจะได้ออกไปข้างนอกนานๆได้ถ้ารับยา พระเอกเลยมีความหวังตัดสินใจลองไปรับยาที่สวิตเซอร์แลนด์ ผลออกมาดีแต่ฤทธิ์ยาอยู่ได้แค่2เดือนเท่านั้น พระเอกได้กลับมาก่อนกำหนด  มีความมั่นใจมากขึ้น สามารถออกไปเจอแสงข้างนอกได้ พูดเก่งหยอดเก่ง คิดยังไงอยากทำอะไรก็ทำเลย อยากอดก็กอด อยากจูบก็จูบ หยอดจนนายเอกเขิน  หวานกันซะเหลือเกิน มีความสุขจนลืมไปว่าอาการยังไม่หายขาด อยู่ได้เพราะฤทธิ์ยา พอยาหมดฤทธิ์มันก็กลับมาเป็นอีก คราวนี้ไม่เศร้าแล้ว พระเอกตัดสินใจไม่ไปรับยาอีก ขอเลือกอยู่กับนายเอกแบบนี้ แต่อยู่ๆพระเอกก็ขอไปอยู่กับพ่อ บอกว่าจะมาหาก็ไม่มา เงียบหายไปเลย นายเอกร้องไห้ตลอดเพราะคิดถึงยอมรับว่ารักเขา พระเอกที่หายไปเพราะรู้ถึงอาการผิดปกติของตัวเอง อาการเริ่มแย่ลง แต่ปกปิดไว้ไม่อยากให้นายเอกเป็นกังวล ไม่อยากให้นายเอกเห็นตัวเองตายไปต่อหน้าต่อหน้า เลยหนีไปอยู่กับพ่อ อาการเริ่มทรุดลงเรื่อยๆ เกิดโรคแทรกซ้อนตับวาย พ่อเลยบริจาคตับให้ลูก ระหว่างรอการผ่าตัดน้องพระเอกพานายเอกมาหา พระเอกไล่นายเอกพูดจาแย่ๆใส่นายเอกก็ไม่ไป บอกรัก ปรับความเข้าใจกัน  พระเอกต้องได้รับการผ่าตัดเร็วที่สุดแต่พ่อดันป่วยเป็นไข้หวัด นายเอกเลยขอเป็นคนบริจาคตับให้พระเอก เองกรุ๊ปเลือดเข้ากันพอดี การผ่าตัดเป็นไปด้วยดีอาการพระเอกเริ่มดีขึ้น ออกจากรพ.ได้ก็มาหานายเอกเลย ย้ายมาอยู่กับนายเอกมาช่วยกันดูแลร้านขนมปัง ถึงจะแข็งแรงดีแล้วแต่พระเอกก็เตรียมพร้อมสำหรับการจากไปอยู่เสมอ เขียนจม.ไว้ให้นายเอก ร้องเพลงไว้ให้ฟัง เผื่อวันนึงที่ต้องจากไปจริงๆ นายเอกจะได้มีความสุข จบ.แบบที่ควรจะเป็น